16 januari 2012: Langs Rijksweg 13 en in de tuin

Ik heb 2 verhalen waarvan ik niet weet welke de eerste was. ik vermoed dat dit verhaal verhaal 2 is want het speelt zich af in de berm van Rijksweg 13, 500 meter van mijn thuis.

Delft, vóór 1950. Ik mocht al vroeg ver weg van huis. Als het hek van de tuin open was, kwam je in een zijstraat terecht: de Bieslandse kade, een straat langs de vaart, die regelrecht de polder in ging onder de weg door, die wij de Nieuwe Weg noemde. Aan de andere kant van de vaart was een wandelpaadje. Er was een trapje van 3 treden naar het water, waar ik stekelbaarsjes zag zwemmen en een halve cent vond, mama of de naaister maakte een schepnetje van zakdoekstof. Er groeide riet langs de waterkant waarvan een buurjongen fluitjes kon snijden. Ik kreeg ook zo'n fluitje, ook al was hij de vriend van mijn oudere broer. (Die jongen kon ook heel goed autootjes snijden uit hout, met exact alle kenmerken van het merk en in de juiste kleur geverfd. Later in de 70er jaren was ik een medewerker bij een tentoonstelling over zelfgemaakt speelgoed in de expositieruimte van Het Lijnbaanscentrum in Rotterdam en heb ik ze kunnen lenen en nog eens in een vitrine uitgestald)

Ik was een club met een buurmeisje Toos, ik voorzitter, want ik vond dat ik beter dingen kon verzinnen, zij secretaris. We hadden een hol, een diepe kuil, in de berm langs de rijksweg in de struiken, ons clubhuis. Met stoepstenen dekten we onze schatten af in de hut. Toen ik weer eens zo'n zware stoepsteen optilde, lag daar een oranje naaktslak. Zoiets engs had ik nog nooit gezien en gooide de steen terug op het dier, in de hoop dat ik hem dood gemaakt had. Ik wou niet graag meer terug naar die plek, het was een groot geheim voor mijzelf.

Dan kleide ik graag, met gewone aarde klei, maakte ik elfjes, kabouters en kralen. De elfjes kregen rokken aan van de bloemen van de rhodondendron struik, die ik wonderschoon vond: die tekening in de kelk en de meeldraden! (even als de bloeiende gouden regenboom in de tuin, waarvan mama zei dat de bloemen giftig waren) Tegen de tijd dat de klei was gedroogd en klaar om te verven, waren de bloemen verwelkt, dat was jammer.

Lieske van de Seijp

22 november 2011: Vanzelfzwijgend

Echt een mooie site! Een verademing ook: niet het duizeligmakend gerommel dat veel sites tegenwoordig kenmerkt, maar helder en overzichtelijk. Inhoudelijk ga ik er nog eens vaker naar kijken. Door teksten op deze manier te isoleren blijf je er automatisch bij hangen en ga je zelf associëren. Zo bleef ik zojuist hangen bij vanzelfzwijgend en kwam ik via stilzwijgend bij stilsprekend. En we zitten ook te peinzen over onze vroegste herinnering aan de natuur, waarbij ik bedenk dat 'natuur' als begrip voor mij in mijn jeugd helemaal niet bestond. Je kon op avontuur gaan in de wissen bij de Aa op Binderen, een pad banen door de ruigte op Scheepstal, verdwalen bij de schietberg in de Bakelse bossen, in de winter 'skelleke treie' op beekjes en sloten. Maar natuur, daar hoorde ik pas van toen ik ging werken (oké, toen was ik ook nog maar zeventien). Overigens gold toen nog lang niet alles officieel als natuur wat nu die status wel heeft. Ik heb nog regelmatig bericht over het touwtrekken om stukken Peel, waar bedrijven verder wilden gaan met het exploiteren van de 'woeste grond' die inmiddels de status van beschermd natuurgebied heeft gekregen. Veel succes met de weerloze schuimkoekjes! Johan O.

11 augustus 2011: Een klein kind

Laatst zag ik hoe een klein kind met zijn vingertje de vorm van een betonletter volgde. Jammer genoeg had ik geen camera bij me... Anna S.

18 februari 2006: Ik vond die vraag erg leuk

Ik vond die vraag erg leuk 'wat is je vroegste herinnering aan de natuur?', omdat je dan probeert op een of andere manier de natuur in de wijk te brengen, wat ook hard nodig is. A.Wigger